იქ, სადღაც

ყოველთვის მეზარებოდა ჩემოდნის ჩალაგება. გამონაკლისი არც ეს დღე იყო. დანი(სნულების ადგილზე ათჳს ნახევარზე უნდა ვყოფილიყავი, ამიტომ მაღვიძარა რვა საათზე დავაყენე. ერთ სააათში ჩემი ვარდისფერი სამგზავრო ჩნთა, რომელიც უმოწყალოდ გამომეტენა გამოუდეგარი სამოსით, გამგზავრების მოლოდინშჳ უკვე კართნ იყო აყუდებული. ახლა ცვენ მხოლოდ ქეცბოს ზარს ველოდებით და ისიც.

ერთმანეთს ყოველდღე ვხედავთ, თჲმცა დღეს სულ სხვა საქმეა. ალბათ პირველად ხდება, როცაჩნთებში არც ერთ ჩვენთაგანს უგდია ან ნაგლეჯი ფურცელი ანდაც მოპარული კალამი. ხოოდა თუკი ვინმეს ერთიც და მეორეც საგულდაგულოდ წამოუღია- წინდახედულადაც მოქცეულა. აბა უხერხულია, ყოცელთვის ბარმენს ხომ ვერ ვეთხოვებით ფურცელს და“ პასტას“ კოკრის თამაშის სურვილით შეპყრობილები.

გზამ თავისი გაიტანა. ყველა მოგვთენთა. ამიტომ მგზავრები, რომელთა უმეტესობასაც მე და ჩემი მეგობრები წარმოვადგენთ, ახლა ან მძღოლის მიერ შერჩეული „ზბორნიკით“ „ტკბებიან“, ან ძინავთ, უკეთეს შემთხვევაში კი საკუთრ ფლეიერებში ვუსმენთ სიმღერებს. 5 საათ ნახევარიც გავიდა და ეს ხუთ საათ ნახევარი უკვე უმნიშვნელო მოგონებადაც იქცა. კიდევ ნახევარი საათიც და ახლა თჳთჲეული ჩვენთაგანი უკვე საკუთრ ნომრებში ვართ. იწყება..

აქ ყოველი დღე ისე ჰგავს ერთმანეთს, რომ რომ არა ერთი უცნაური საღამო, ალბათ განსაკუთრებული არც არაფერი დამამახსოვრდებოდა. თუმცა, მაგ საღამომდე ჯერ კიდევ 5 დღეა წინ. ამიტომ შევეცდები ყველაფერი ქრონოლოგიურად აღვწერო. ლაკონური ვიქნები და ამ ხუთ დღეს ზუსტად ხუთ წინადადებაში მოვყვები.( საბაბია ლაკონურობა, თირე აბა მეტს რა მოიგონებს ახლა).

1.დილით ათჳს ნახევარზე ვიღვიძებთ და ათზე უკვე სასადილოში ვართ.

2. ვსაუზმობთ, შემდეგ „ვზაგრაობთ“, მერე ვსადილობთ, შემდეგ ისევ „ ვზაგრაობთ“ და ვახშმის დროც მოდის.

3. ამასობაში 9 სათიც ხდება, ნახევარი საათჳთ ავდივართ ნომრებში, მერე ისევ ჩმოვდივართ და ვერთობით.

4.გართობის ალტერნატივებია: სეირნობა, ბუნგალო, ბარში ჯოკრის თამაში, შემდეგ დალევა და აგერ ბექაც უბრახუნებს საცოცავ გიტარას გამწარებული. ( ამ დროს ნუცა სავარაუდიდ ისევ აუზში ცურავს, ან კიდევ საუნაში ლღვება ჩაძინებული).

5. ეს ყველაფერი კი 5 დღე მეორდება. დადგა მეექვსე დღეც.

ნათია- ნუცა(მოძრაობს)-ქეთი-ქეცბო-დოლა-თკო-ქობულა-მე-რუსკა.. თუ არ ვცდები ზუსთდ ამ თანმივდევრობით ვართ ძღვის პირას ყველანი ერთდ. მოწყენილობისგან ვკვდებით, ამიტომ ვთანხმდებით, რომ თამაში ყველას გაგვახალისებს. და აი, ქობულაც წინადადებით: ერთმანეთი დავახასიათოთო. ეს ე.წ. თამაში სხვა დროს სხვა „სასტავშიც“ ვითამაშე. მაშჳნ ვითომ გართჴბა ურთიერთდაპირისპირებაში გადაიზარდა, ამიტომ ახლა ვცდილობ ჯერ კიდევ მეგობრებს ( ყველას რომ ერთმანეთი გვიყვარს) გადავაფიქრებინო ეს თამაში. თჲმცა რად გინდა- ის მაინც შედგა!

დავიძაბეთ..

ყველა ერთად ვთნხმდებით, რომ არ ვიქნებით სუბიექტურები და შევინარჩუნებთ ჩვენს „საყვარელ“ ობიექტურიბას.( აქ დავფიქრდი ბოლო ორი სიტყვიდან რომელი ჩამესვა ბრჭყალებში.. აქაც დავკარგე ობიექტურობა). მაგრამ ძალიან გამკვირვებია, თუკი ვინმეს ჯერავს, რომ აქ ვინმემ რაიმე არასუბიექტური მოსაზრება წარმოთქვა.

გველი; „სწერვა“; ეგოისტი; დაბნეული ბოროტი; კეთილი აფერისტი; მიზანდასახული მელია; ჭირვეული ბავშვი; ფეთქებადი სიმართლისმოყვარული; ოოოო გეშინოდეთ-ის ყველას ეჭვის თვალით უყურებს და რენდგენის სიზუსტით ააშკარავებს; ვითჴმ წყნარი და სინამდვილეშჳ კაი ოხერი- ხანდახან „შუტკებსაც ქე რო მოარტყავს ხოლმე; აქ გაიგებდით კარიერისტსაც- კარგი გაგებით..

მოკლედ, დღეს ყველანი საოცრად გულახდილები ვართ. ისე, როგორც არასდროს. თჲმცა რათ გინდა- ხომ ვამბობდი ეს თამაში კარგად არ დასრულდებათქო..

ღამის 4 საათია. ემოციებით გადატვირთული მოთმაშეები ძალიან „ვჭედავთ“. თჲრმე ვიღცამ რაღცა არასწორად სთქვა. სხვა ვიღცამ კიდე სწორად ნათქვამი გაიგო არასწორად. აქ გაიგებთ სიტყვათშეთანხმებას: „ იცოდე წყობილებიდან არ გამომიყვანო“ და დაინახავთ ერთის გაშლილ ხელს მეორის სახის მიმართულებით. აქ ზოგი სიტუაციით ვხალისობთ, ზოგს კი ეს სიტუაცია საერთოად არ ეჩვენება სახალისოდ.

ეს ხომ მეექვსე დღეა, ანუ მეხუთე დღის ღმე- ხოდა ამის შემდეგ „იქ სადღაც“ კიდევ ორი დღე ვიყავით ერთდ. რომ არა ქობულას „გენიალური“ თამაშჳს იდეა, ალბათ, ეს ორი დღე წინა დღეებივით შეუმჩნევლად ჩივლიდა. დილით, შუადღეს, საღმოს, ღამით, ჭამის, ცურვის, „ზაგრაობის“, თჲ კარტის თმაშის დროს- ახლაყველა იმ „ საბედისწერო“ ღამის ამბებზე ვბჭობთ და ცოტა არ იყოს და ბევრიც ნუ მომივა და უკვე მაგრად მოგვბეზრდა ერთმანეთი.

ახლა 19 სექტემბერია. შუადღეს 5 წუთი გადასცდა. „იქ სადღაც“ ყოფნას კი-მთელი 19 დღე. და ვხვდები, რომ „ჭირვეული ბავშვი“ დღეს უკვე აღარაა ისეთი, როგორიც იყო. ვხვდები, რომ „ მიზანდასახული მელია“ ახლა უფრო ფრთხილი გამხდარა მეგობრებთან. ის „წყნარი და სინამდვილეში კი- კაი ოხერი აფერისტკა“ კი -ისევ ისე ვხუმრობ ხანდახან.