იქ, სადღაც

ყოველთვის მეზარებოდა ჩემოდნის ჩალაგება. გამონაკლისი არც ეს დღე იყო. დანი(სნულების ადგილზე ათჳს ნახევარზე უნდა ვყოფილიყავი, ამიტომ მაღვიძარა რვა საათზე დავაყენე. ერთ სააათში ჩემი ვარდისფერი სამგზავრო ჩნთა, რომელიც უმოწყალოდ გამომეტენა გამოუდეგარი სამოსით, გამგზავრების მოლოდინშჳ უკვე კართნ იყო აყუდებული. ახლა ცვენ მხოლოდ ქეცბოს ზარს ველოდებით და ისიც.

ერთმანეთს ყოველდღე ვხედავთ, თჲმცა დღეს სულ სხვა საქმეა. ალბათ პირველად ხდება, როცაჩნთებში არც ერთ ჩვენთაგანს უგდია ან ნაგლეჯი ფურცელი ანდაც მოპარული კალამი. ხოოდა თუკი ვინმეს ერთიც და მეორეც საგულდაგულოდ წამოუღია- წინდახედულადაც მოქცეულა. აბა უხერხულია, ყოცელთვის ბარმენს ხომ ვერ ვეთხოვებით ფურცელს და“ პასტას“ კოკრის თამაშის სურვილით შეპყრობილები.

გზამ თავისი გაიტანა. ყველა მოგვთენთა. ამიტომ მგზავრები, რომელთა უმეტესობასაც მე და ჩემი მეგობრები წარმოვადგენთ, ახლა ან მძღოლის მიერ შერჩეული „ზბორნიკით“ „ტკბებიან“, ან ძინავთ, უკეთეს შემთხვევაში კი საკუთრ ფლეიერებში ვუსმენთ სიმღერებს. 5 საათ ნახევარიც გავიდა და ეს ხუთ საათ ნახევარი უკვე უმნიშვნელო მოგონებადაც იქცა. კიდევ ნახევარი საათიც და ახლა თჳთჲეული ჩვენთაგანი უკვე საკუთრ ნომრებში ვართ. იწყება..

აქ ყოველი დღე ისე ჰგავს ერთმანეთს, რომ რომ არა ერთი უცნაური საღამო, ალბათ განსაკუთრებული არც არაფერი დამამახსოვრდებოდა. თუმცა, მაგ საღამომდე ჯერ კიდევ 5 დღეა წინ. ამიტომ შევეცდები ყველაფერი ქრონოლოგიურად აღვწერო. ლაკონური ვიქნები და ამ ხუთ დღეს ზუსტად ხუთ წინადადებაში მოვყვები.( საბაბია ლაკონურობა, თირე აბა მეტს რა მოიგონებს ახლა).

1.დილით ათჳს ნახევარზე ვიღვიძებთ და ათზე უკვე სასადილოში ვართ.

2. ვსაუზმობთ, შემდეგ „ვზაგრაობთ“, მერე ვსადილობთ, შემდეგ ისევ „ ვზაგრაობთ“ და ვახშმის დროც მოდის.

3. ამასობაში 9 სათიც ხდება, ნახევარი საათჳთ ავდივართ ნომრებში, მერე ისევ ჩმოვდივართ და ვერთობით.

4.გართობის ალტერნატივებია: სეირნობა, ბუნგალო, ბარში ჯოკრის თამაში, შემდეგ დალევა და აგერ ბექაც უბრახუნებს საცოცავ გიტარას გამწარებული. ( ამ დროს ნუცა სავარაუდიდ ისევ აუზში ცურავს, ან კიდევ საუნაში ლღვება ჩაძინებული).

5. ეს ყველაფერი კი 5 დღე მეორდება. დადგა მეექვსე დღეც.

ნათია- ნუცა(მოძრაობს)-ქეთი-ქეცბო-დოლა-თკო-ქობულა-მე-რუსკა.. თუ არ ვცდები ზუსთდ ამ თანმივდევრობით ვართ ძღვის პირას ყველანი ერთდ. მოწყენილობისგან ვკვდებით, ამიტომ ვთანხმდებით, რომ თამაში ყველას გაგვახალისებს. და აი, ქობულაც წინადადებით: ერთმანეთი დავახასიათოთო. ეს ე.წ. თამაში სხვა დროს სხვა „სასტავშიც“ ვითამაშე. მაშჳნ ვითომ გართჴბა ურთიერთდაპირისპირებაში გადაიზარდა, ამიტომ ახლა ვცდილობ ჯერ კიდევ მეგობრებს ( ყველას რომ ერთმანეთი გვიყვარს) გადავაფიქრებინო ეს თამაში. თჲმცა რად გინდა- ის მაინც შედგა!

დავიძაბეთ..

ყველა ერთად ვთნხმდებით, რომ არ ვიქნებით სუბიექტურები და შევინარჩუნებთ ჩვენს „საყვარელ“ ობიექტურიბას.( აქ დავფიქრდი ბოლო ორი სიტყვიდან რომელი ჩამესვა ბრჭყალებში.. აქაც დავკარგე ობიექტურობა). მაგრამ ძალიან გამკვირვებია, თუკი ვინმეს ჯერავს, რომ აქ ვინმემ რაიმე არასუბიექტური მოსაზრება წარმოთქვა.

გველი; „სწერვა“; ეგოისტი; დაბნეული ბოროტი; კეთილი აფერისტი; მიზანდასახული მელია; ჭირვეული ბავშვი; ფეთქებადი სიმართლისმოყვარული; ოოოო გეშინოდეთ-ის ყველას ეჭვის თვალით უყურებს და რენდგენის სიზუსტით ააშკარავებს; ვითჴმ წყნარი და სინამდვილეშჳ კაი ოხერი- ხანდახან „შუტკებსაც ქე რო მოარტყავს ხოლმე; აქ გაიგებდით კარიერისტსაც- კარგი გაგებით..

მოკლედ, დღეს ყველანი საოცრად გულახდილები ვართ. ისე, როგორც არასდროს. თჲმცა რათ გინდა- ხომ ვამბობდი ეს თამაში კარგად არ დასრულდებათქო..

ღამის 4 საათია. ემოციებით გადატვირთული მოთმაშეები ძალიან „ვჭედავთ“. თჲრმე ვიღცამ რაღცა არასწორად სთქვა. სხვა ვიღცამ კიდე სწორად ნათქვამი გაიგო არასწორად. აქ გაიგებთ სიტყვათშეთანხმებას: „ იცოდე წყობილებიდან არ გამომიყვანო“ და დაინახავთ ერთის გაშლილ ხელს მეორის სახის მიმართულებით. აქ ზოგი სიტუაციით ვხალისობთ, ზოგს კი ეს სიტუაცია საერთოად არ ეჩვენება სახალისოდ.

ეს ხომ მეექვსე დღეა, ანუ მეხუთე დღის ღმე- ხოდა ამის შემდეგ „იქ სადღაც“ კიდევ ორი დღე ვიყავით ერთდ. რომ არა ქობულას „გენიალური“ თამაშჳს იდეა, ალბათ, ეს ორი დღე წინა დღეებივით შეუმჩნევლად ჩივლიდა. დილით, შუადღეს, საღმოს, ღამით, ჭამის, ცურვის, „ზაგრაობის“, თჲ კარტის თმაშის დროს- ახლაყველა იმ „ საბედისწერო“ ღამის ამბებზე ვბჭობთ და ცოტა არ იყოს და ბევრიც ნუ მომივა და უკვე მაგრად მოგვბეზრდა ერთმანეთი.

ახლა 19 სექტემბერია. შუადღეს 5 წუთი გადასცდა. „იქ სადღაც“ ყოფნას კი-მთელი 19 დღე. და ვხვდები, რომ „ჭირვეული ბავშვი“ დღეს უკვე აღარაა ისეთი, როგორიც იყო. ვხვდები, რომ „ მიზანდასახული მელია“ ახლა უფრო ფრთხილი გამხდარა მეგობრებთან. ის „წყნარი და სინამდვილეში კი- კაი ოხერი აფერისტკა“ კი -ისევ ისე ვხუმრობ ხანდახან.

Decision

Everybody makes mistakes. But the point is to have the feeling of regret.
When I was thirteen, I was quit level-headed child. But I was absolutely confused and nervous when Mr.David the cruel director of my school came into class and announced my name . I stood up..He said I did a big mistake and I should have to leave school at once. Explained that I shouldn’t write my name on the wall.
Actually, that wall was full of other children names. So what made him so angry was that my name was written with a huge letters. Oops, that was presumably a big problem. But I said I didn’t wrote my name there and I had no clue what was he talking about.
I thought he would burst with his anger. He stared my teacher. She whispered something. Director asked me again: so you really didn’t write your name there. Did you? I answered I didn’t. His eyes were wide and angry.
Suddenly my classmate George was standing in front of this man. Everything was clear for director. This boy loved me and so he wrote my name there. George apologized but the director didn’t accept it. Mr.david said he should leave school immediately. He called his parents. Meeting was arranged in an hour. .
Soon the bell rang, I ran home. Without saying any word to my parents, I went to my room and shut the door.
Next day I went to the school as usual. I didn’t expect to see George, but he was there. Said that his parents solved the problem.
The truth is that I wrote my name on the wall, not George.

Place that means something to me

Near my house, stands a little home with a large balcony. Every time I see this house sweet childhood memories come to me. I remember how I and my friends played silly games on the large and balcony of this house. We were so happy and proud of ourselves then.
That happened more than 15 years ago, but I still remember everything like the things that happened yesterday. My friends Ani and Pato lived in this house. Their parents didn’t let them go out so my neighbors and I used to visit and play there every day. This place was like our ,,little home”. The balcony was always full of useless things. Our toys looked poor thrown ownerless. In one corner of our little home stood red round table fasten in the floor with chairs around it. On the other corner was a basket and we played basketball there. We had a little stage too. We constructed it with chairs whenever we needed it.
The thing which I will never forget is how we made concerts there. We were so organized. Some of us made tickets from paper and others distributed them among our adult neighbors. We changed them on candies. Then my friends and I danced and sang different songs as well as we could. We used to play ,, mother and son” , ,, hide-and-seek”,,, the seller of ice-cream” and kind of other plays there. So this balcony was real ,,estate” for us.
Sometimes even close friends become strangers. This happened with us. My friends’ parents sold that house and we lost contact. But I am sure Ani and Pato also remember that time.
Now, whenever I walk along this house good feelings surrounds me. Though it is absolutely changed and has nothing common with the old balcony , it is still the place which wakes childhood memories in me.